A wszystko takie…

A wszystko takie…

Już się ku końcowi wakacje miały

           Dróżką bieżał – człowieczek mały

Na nóżkach 4. letniej Kasieńki

Dobrane akuratnie sandałki

Pospieszały do babci Marysieńki

           

            Dziwią się oczęta

            Takich ogrodów nie ma u nas…

            I tu, i tu kwitnące łany

           

            Mówią o nich z dumą gospodarze

            To nasze… tytoniowe lasy

            Nasze... jesienne

            Naszej pracy... hajsowe czasy

           

            Dróżka nie szeroka – wąska

            Wije się między polami

            Między kolonistów domostwami

           

            Niczym chyża żmija

                        Co się i pręży, i zwija

Niczym boa – wąż

Niczym w łąkach Biebrza

            … co urokliwie  me – an – dru – je  wciąż

            Jak tu dojrzeć

            Babci domurackiej próg?

            Czy rankiem w oddali, w maglinie

            wieże kościoła w Sztabinie

            Nad rzeką... rozczochranego łosia

            Czy spowity mgłą stóg?

            Oczy tak by chciały…

            Chciałby człowieczek mały

            Już wiem!                                 

           

            Usiądę na ramionach taty

            Dojrzę z wysoka

            … krajobraz bogaty

                                                       Zdzisław Skibicki   Domuraty n. Biebrzą sierpień, 1982 r.