I pamięć, i nadzieja… i świat

I pamięć, i nadzieja… i świat

To nic, że to już tyle, tyle lat…

To  nic, że dawno posiwiały skronie

My wciąż wrastamy w ten świat

Jak stare – poczciwe jabłonie

            Zliczyć wypadałoby, ile zysku, ile strat

            Co w niebie będzie policzone

            Tu budujemy nasz maleńki świat

            I to, co od zapomnienia – ma być ocalone 

Choć jesteśmy już opoką twardą

Pamięć o nas być  może nie zginie…

Dla losu tylko – strzępkami babiego lata

Niesionego corocznie przez wiatr

Kończącego zwykle lot swój w dzikim winie

            W garści zamknięci przez pamięć i czyny

            Z nadzieją budujemy nasz swoisty świat

            A pamięć to i oczy tamtej dziewczyny

            Gdy miałem i ja – już dawno temu

            Swoje – dopiero co… osiemnaście lat

                                                                  Zdzisław Skibicki wrzesień, 1985 r.