Może wystarczy?

           

        Może wystarczy?

            Durny byłem…

            Kiego licha się zgodziłem?

            Po co tam wchodzimy

            Całkiem się spocimy

            Już się czuję podle

            Nos cierpi… uwierają gogle

            Czuję się jak ten pies

            … co w upał szczeka

            Podkusił mnie i jego bies?

            Piana mu i pot obficie za to ścieka

                        A ja nogi nie czuję, chyba mi odpadnie

                        Dalej nie idę, tu jest też… ładnie!

            A według ciebie ile jeszcze wchodzić trzeba?

            Czy tą drogą można dojść do nieba?

                        Gdzież tu ruchome supermarketowe schody?

                        Czy na wierzchołku dla osłody

                         … spotkają mnie waniliowe lody?

            Ot, i wymęczony szczyt!!!

            Przed nami nie był tu chyba nikt…

                        Hula pędziwiatr jak trzeba

                        Nie szumią… drzewa

                        Nie słyszę co mówi Ewa

            Pod stopami, w dole – cała ziemia…

            Podekscytowany pytam, a wyższej góry to już nie ma?

                        Teraz rozumiem ekstremalnych alpinistów

            Wiem – nieważny jest ból, cierpienia

                        … dla estetycznego wrażenia

                                                                                   Zdzisław Skibicki  listopad, 1998 r.