Honory i humory malarskich farb

Od samego rana całkiem niespodzianie…                              

W swary wdały się wszystkie kolory

Wnet i do bitki każdy z nich był skory

Ten i ów z nerwów – krzyczał  w sporze

Odmiennych kolorów on znieść nie może!!!

Na dobre rozgorzały awantury na palecie

Nie stygły ochlapane farbą honory

Tylko czerwień, tylko zieleń!

Brońmy honoru – górą  róże!

Najpiękniejszych  zwycięstwo wróżę!

Krzyczały coraz to głośniej

Bój rozpalił wszystkie

Nie miały poczucia humoru

„Spocone” – pozatracały oryginalność

Żadna nie miała już swego koloru

Roznamiętnione farby posłyszał malarz

Wpadł do pracowni

…  z pędzlem w dłoni

Do zgody mądrze wszystkie skłonił…

Zmieszał  zwaśnione…  dla dobra wspólnego

… nic nie zyskawszy ze sporu porannego

W jeden obraz zamknął je ramami

I tak skończył się ambaras

Kiedy to wszystkie wrzeszczały naraz

                                                                                   Zdzisław Skibicki  listopad, 2000 r.