No i co tam... jakiś Janku?

            No i co tam... jakiś Janku?

            Szum, warkot wstającego dnia

            Strzepuje mu z powiek resztki snu

            Pora wstawać!

                        Tyle już godzin w pościeli od wieczora

                        Coraz głośniej na dole

                        Narasta harmider ze dwora

            Upycha pościel

            Opala się słoneczka wiankiem

            Cieszy się… jak dziecko takim porankiem

                        Przeciąga się jak należy

                        Wyciąga podbródek, szyję

                        Całym ciałem… czuje – żyje!

            Zamyka drzwi swojego domku

            Tramwajem wskakuje w… nowy dzień

            Jak co dzień jest taki cały uśmiechnięty

                        Po drodze z modlitwą, życzeniem

                        Byleby i dzisiaj w pracy

                        Obyło się bez wstrząsów i zgrzytów

            No i minął! – bez wielkich pochwał, medali

            Zadowolony po dniu wcale niezgorszym

            Cały w skowronkach wraca do swojej Ali

                        Siada do obiadu – odgrzanego w… fali

                        Siada bez dąsów

                        Koniecznie z… gazetą przed nosem

            Wieczorem wdzięczny za dzień cały

            Pogrąża się w modlitwie na kolanach

            Myśli o dniu minionym i jutrzejszych planach

                                                                                   Zdzisław Skibicki  wrzesień, 2001 r.