Stół pojednania

           

Stół pojednania

Do kolacji wigilijnej

Jeszcze moment

Jeszcze chwilka

Już prawie w komplecie ,,rodzinka”

           

Wokół stołu wyposzczeni stoją

            I tak się jakoś dziwnie siebie... boją

… coś na sumieniu mają?

Nikt na razie nie nazywa grzechu po imieniu

Próbują ukradkiem spojrzeć w oczy

            Przed nimi kanciasty stół... (jak i oni)

            Na nim tradycji zadość – sianko...

            Przykryte obrusem jak śnieg

            Obrus pagórkowaty tu i tam przygnieciony

            Tradycją – ciężarem 12. potraw

Nad stołem – oni, taka – polska rodzinka

Od miesięcy ,,łamie się wewnętrznie”

            … żeby teraz nie stchórzyć

            … żeby teraz przełamać opłatkiem

            … żeby teraz złożyć prawdziwe życzenia

            … żeby teraz wyprosić przebaczenia

Wyposzczeni przez dzień cały

Z trudem dominują nad głodnym ciałem

Oczyma kosztują... 12. potraw na stole 

Jeszcze zatrzymani modlitwą

Stoją skruszeni, w oczy sobie patrzący

Milsi jakby, odtajali z niedawnej zawziętości

           

Lada moment będą życzyć

            … zdrowia

            … świętości

            … wyrozumiałości

I wszystko byłoby już takie proste

i gładkie, i uładzone

gdyby nie te – skrzętne na niby

… takie odświętne – rzeczone nadzieje

jak te na stole niewinne postne potrawy

            Ale co się nie robi dla.... spokoju i sprawy

Może to jednak będzie poprawy ten... 1. kroczek?

Z czymś przecie wypada dobrze wejść w nowy roczek...

                                                                      

                                                                                   Zdzisław Skibicki  grudzień, 2001 r.