W głuszy Augustowskiej Puszczy

        W głuszy Augustowskiej Puszczy

            Wczoraj to było...

            Wczoraj jak zwykle

            Wczoraj był z nami jeszcze

            Wczoraj z nami gaworzył

                        Dzisiaj – obolały milczy…

            Zaszumiał telegraf leśny

            Popłynęła w dal wieść

                        „W głuszy Augustowskiej Puszczy

                        W jej sercu…

                        Legł nieodżałowany – nasz brat

                        WYSOKI ŚWIADEK HISTORII ”

            Zapłakała puszcza

            … zwalił się nasz chwat!

                        Runął z łoskotem

                        Niedaleko stąd

                        Wiekowy już dąb

            Ogromny, ogromny żal…

            Nie spojrzy już – spod chmur

            (najwyższy był z nas)

                        Jeszcze wczoraj…

                        zgodził się udzielić kolejnego wywiadu

            Potwierdzał

            Pamiętał wiele

            Pamięć niebywałą miał – oj, miał

            Jak mało kto…

                        Dziś od rana

                        z nostalgią w chmury patrzy

                        Leży, wzdycha smętnie

                        … aż strach

                        W mroczną sięga przeszłość – dal

            Od wieków w sercu kniei

            Tętniło ludzkie... źródło nadziei

            W cieniu głuszy bywało

            przemykał powstaniec 1863 roku

            To znowu – przed kryjówką

partyzant wojny – tej drugiej

uradowany – zwalniał kroku

Nie wyrwany do cna

Wśród  traw teraz leży

Na poły żyje…

            Przeszkodą jest – płochliwym sarnom

            Też nie po myśli szczeciniastym dzikom

            Ich tu było przez lata – wkoło buchtowisko

Podejdź bliżej, podejdź

Opowiem i historie bliższe…

            Ostatniej jesieni spoglądałem z góry

            (jakże cieszył nas – szum drzew kolorowy)

            Bywało że…

            … pamiętam jak dziś

            … to nawet śmieszne było

            Tak zwykle rozpoczynał swą pieśń

Innym razem konarami poczochrał swą pamięć

I mówił tak:

Powiewało często chłodem

 – nadciągała zima

Sypało śniegiem

 i to, nie byle jakim…

            Po nocy – głębokie ślady

            mieszkańców lasu

            Ciężko „brnął las” po pas

            na popas

Z dołu dobiegało

… sapanie najważniejszych

Tędy wychodziły z ostępów stada

… majestatycznych kudłaczy

Ileż?

Już i nie pomnę

O, nie raz, nie dwa…

Nie dwieście i nie dwadzieścia razy

            Nieopodal w śnieżnej czapie

            Stary paśnik stoi

            Sporo ma już lat…

            Miałem go od zawsze na dłoni

           

            Niezmiennie od leci

            Hierarchię nadal w puszczy widać

            … przechodzi z ojca na dzieci

                       

                        Niestraszny im ziąb

                        Niestraszny śnieg

                        Niestraszna im zima

           

            Dalej rygor w stadzie

            Najstarsze trzyma…

                       

                        Stołówka – po odjeździe leśników

                        Miała najpierw dużych

                        Po nich – drobniejszych biesiadników

Opowieściom nie ma końca...

Chciałby snuć dalej i dalej   

           

            Nie zawtóruje już konarami

            (jak to drzewiej bywało)

            Rzewnym nutom partyzanckiej pieśni

Oj, wielka szkoda

Dębie Poczciwy

Naprawdę szkoda

           

            Szkoda… gdyby nie ząb czasu

            Rósłbyś dalej i dalej – dębie stary

            Nie byłoby tyle hałasu

Runąłeś po zimie białej

            Augustowska Puszcza

… doznała  straty niemałej

               Zdzisław Skibicki   październik, 2004 r.