POJEDNANIE... w imię                                        

            Telewizja była

            … no to oblicze zmieniać wypada

            No to… zadowolić mamę, tatę

                        Fani Wisły i Cracovii skandowali

                        Rusz się! już się rusz!

                        Czas sadzić pojednania – łany róż

            Takież to było… na pokaz

            … kibiców pojednanie

            Pojednanie… na potrzebę chwili

                        Jeszcze nie wyschła farba

                        Jeszcze nie wyblakły

                        … nauki Polaka Wielkiego

                        Papieża Jana Pawła II

            Od pojednania minęło dni kilka

            (miało być po wieczne czasy)

                        Na stadionach po staremu wrze…

            Pojednany świeżo… widzi znowu wilka

                        Jakże się z Żydem jednać?

            Żyd i tak nigdy

                        … pojednania nie dotrzyma

            No i jak tu się jednać?

            Kibic się… zżyma

            Dobrej woli nie ma…

                        Przez trybuny chóralny płynie śpiew

                        „Cebula, cebula, czosnek, czosnek

                        Zbudujemy sobie mostek

                        Cebula, cebula, czosnek – Żyd

                        Bycie Żydem to dopiero wstyd”

            Bandy poniżej trybun

            … dziwne jakieś

            Wystawiają twarze płócien

            Napisy nie krwią… i nie butem pisane

            … jakieś dziwne

                       

                        Informują świat:

           

            „JUŻ NIGDY NIE BĘDZIE TAK

            JAK DOTĄD BYWAŁO

            JUŻ KIBIC  PRAWDZIWY

            NIE PODNIESIE RĘKI

            NA SWOJEGO BRATA”

                       

                        Co tam znowu knują?

                        Czyżby postaw zmiana?

                        Tylko na dzisiejszy mecz?

                        I na jutro, i pojutrze też?

                       

                        Oby…

                                                                                   Zdzisław Skibicki    kwiecień, 2005 r.