WOJNIE mówię – KONIEC!

        WOJNIE mówię – KONIEC!          Zdzisław Skibicki listopad, 2005 r.

           

            Zawitała wreszcie ONA

            Upragniona, wymodlona

            Wymarzona, wywalczona

            NIEPODLEGŁA – WOLNA POLSKA!!!

                                  

                        Przyszedł – tamten poniedziałek

                        11. listopada osiemnastego roku

                        Tyle wtedy było radości...

                        Tyle pod butami złotości....

                                  

                                   TO BYŁ TAKI DZIEŃ JAK DZIŚ

                                   Taki radosny jak tej jesieni...

           

            Z tamtej wojny

            Wrócić mieli żołnierze

            Pierwszej  jesieni…

            Jakby co – to na... Boże Narodzenie

                        Tak się nie stało w czternastym...

                        Spadały i spadały z drzew liście

                        Przez kolejnych lat... cztery

                        Lały się łzy matek – rzęsiście

            Wojnie mówiłam

          Zdradzę ich tej jesieni

            Opadną z drzew liście

            Wyjść muszą żołnierze

Ukryci w cieniu – mojej zieleni

            Odkryję prawdy twarz

            Przyroda nie życzy sobie

            Niezmiennie pełnią lata trwać!

Nie możecie prosić, łkać

            Zielenią wojny grać…

Krzyczę: kończcie!!!

            To już tyle lat – odsłonię was !!!

Pod nogami liście, liście

Coraz mniej zieleni

Mgliście...

Pełno żółtozieleni, czerwieni

            Zawirował sprzymierzeniec

            Wtórować im zaczął

            Zewsząd liści śpiew

Zamiast skrwawionego oręża

Przytulajcie do skroni – liście 

Nikt wam tego nie zabroni

Bierzcie w objęcia… barwy jesieni 

Jakże się ONA pięknie kolorami mieni

WOLNA – NIEPODLEGŁA POLSKA