Za sztachetami, za…

Za sztachetami, za…                

Na parkanie Waszej działki w słońcu skrzy

Numer  bez  mała   sto  sześćdziesiąt    trzy

Tylko, że i (aż) o... dwa  niższy,  mniejszy

Za to – powiem...  N A J C U D O W N I E J S Z Y    

Ostentacyjnie otwiera swe podwoje – dwa siostrzane światy

Furtką wpływasz w... objęcia  fauny i  flory

Tu CIĘ witają Krysi warzywa, tam dygają – cudowne kwiaty

Jakież... wychuchane łany – jakież... wydumane kolory

Ogród warzywny rozdziela płyta przy płycie

Przeto suchą nogą kroczysz należycie

Dalej biegnie chodnik z łupanego kamienia

W poprzek działkę dzieli żywopłot wysoki

Wymarzony komfort intymności, schronienia         

W rogu namiotu – tuż za drzwiami

Przybrudzone, przydeptane co nieco buty

Na gwoździku wyblakły ciut, ciut – frak

To co, że nie ma kolorów – wyrzucać szkoda

Jeszcze nie nadszedł jego czas – on... bez winy

Ku dachowi niczym w puszczy pną się witaminy

Po prawej ciążą różnej długości – ogórki zielone

Po lewej – sercu bliższe… pomidory czerwone

Wyżej czy niżej – do woli, albo jak trzeba

Na macie trzcinowej, rzadkiej ścianie

Na żądanie masz wyborne – bujanie      

W oddali wierzchołki olch dotykają... nieba

Pod tobą falująca, tajemnicza… ciekawa sprawa  

Ugina się pod ciężarem każdego – nawet drobnego ciała

Któż to taki w ciuciubabkę z nami gra???

Zeskocz z huśtawki na chwilę – ona naprawdę... żyje

Ta zagadkowa, ruchoma – to miękka...  mu – ra – wa

Dywan strzyże Józek – co tygodnie dwa

Żywy płot… nożyczkami wyrównuje

Z lekka licząc to – koszenie zieloności

Godzin pięć (mniej więcej) mu zajmuje

Trawa rośnie w oczach – tu się nader dobrze ma

              Co mi tam… ostentacyjnie blaszki nadyma

Zważ na pot, co strużkami spod białej czapki spływa

Nic to, popielić wypadałoby jeszcze – i… warzywa

              Nowy przykład „symbiozy” macie przy sośnie

Sześcioramienny kwietnik z… karmnikiem

              W niebywałej zgodzie, od lat wielu tak sobie rośnie

Czas najwyższy i właściwa już pora

Oczko strzelić do Markowego „jeziora”

Tęcze dwie kornie przegięły się w pas

Na mostku z poręczami stanąć miej czas

Popatrz na harce fauny – wytęż wzrok!

Jak na zawołanie tafla… marszczy twarz

Niespodziewanie żaba dała pokazowego nura                                        

Tam ważka, krąg za kręgiem skrzydłami toczy

Na wodzie rysuje niewielkie, delikatne oczy

Swoiście afiszuje się przed nami – cud natura…     

Swój świat podwodny grążeli, trzcin i lilii wodnej

Głębszy z kaskadą – prawy

I ten nieco płytszy – lewy

Penetrują oczęta ciekawskich rybek

Chybotliwe płetwy rzucają na lustro cień

Bez różnicy w parny to, czy chłodny dzień…

               Myk, myk – wypłynęły czerwone

               Tu i tam płetwy zafalowały welonowe

               Na całego tak sobie dalej figlowały...

               A ż tu... niespodzianie

               Nadciągnęła ciemna chmurka

               Na cztery, pięć, sześć!

               Rybki dały w... głąb nurka

               Strachliwe?

               Ciekawe znowu dna?

               Czy ot, taka naszła je chęć?

            Kto, no powiedz kto, tak naprawdę je zna...?

Przez dłuższą chwilę cisza…

Naraz  zieloniutka wypłynęła i (bez zapowiedzi)

Urządza swoisty koncert – ku uciesze gawiedzi

               Puchy okrutne nad oczkami z nieforemnymi brzegami

               Brak puszek złocistego „ŻUBRA” z Dojlid rodem

               Nic się już tu nie ukrywa przed łaknącym narodem

               Nic się nawet nie tuli… w kulach krągłych tui

Chyba, żeby nieopatrznie – może i zdradzić, ale...

Broń Boże nikogo nie przestraszyć

Prócz... plażowicza – tego zaskrońca brzyduli

To on się(zamiast piwka) miał ochotę tu zaszyć

               Nieco dalej dwie… wytworne panie

               Pierwsza jak w Grymiaczkach

               Studnia z kołowrotem – gontem kryta

              Cienia jej użycza ocalała jarzębina

              Ta, ci jesienią – strojna koralami

               Lubi, oj lubi wystawiać do słońca lica...

Przed nami paraduje piękny domek

Dzieło 2. braci – niczym... najprawdziwsza opera

Swe podwoje gościnnie otwiera...

ODZNACZONY – w Konkursie na Mistera

Ta nagroda z 1998 r. na razie... (pierwsza)

Pyszni się!!! a co? –  wisząc obok wiersza

Weranda,  dół  i  góra  swoisty  klimat  ma

O granicę działki się opiera lewym szczytem

              

               Wewnątrz  znajdziesz  bezmiar  wszystkiego...

               Do egzystencji poza 29. Listopada potrzebnego

                              Do jedzenia

               Siedzenia

                              Odpoczywania

               Gotowania

                              Składowania – i, i – jeszcze... 

Do kuchenki „przykleiła się” zdrowo altanka

Nieodzowna, towarzyszka – elegantka         

Czarne podpory dźwigają jej zielony dach

Wielki stół zaprasza i wokół tęgie ławy

Siądźże gościu bez obawy...

Pod nogami bez mała gama: kształtów, barw

Przez kraty łypie winogron czyniąc strach

Szpieguje – kogoś? markuje – coś???

Kogo i co obejrzeć chce ze wszystkich stron?

               Na piętrowym  skalniaku – przy płocie

               Śród krzewin kolorami  bawi kwiecie

               Jakie  i  które,  i  wy  nie  zgadniecie…

„JAK  SIĘ  PRACUJE,  MAJSTERKUJE  I  DBA

TAKIEŻ  TO  OBEJŚCIE  I  RADOŚCI  MA”

                                                                                                                    ZDZISŁAW  SKIBICKI 

        * obraz wierszem namalowany w lipcu 2009 r.

                                       przy ul. Kasztanowej  w  AUGUSTOWIE