Człowiek dorosły

Człowiek dorosły

           

            Z wiekiem się staje

             … przebiegłym, chytrym

            Nie ma luziku,

            Nie ma czasu na marzenia

            Odrzuca bzdurne opowiastki

            … zakończone lukrowo – happy endem

            Już i maksymy swoiste ma

                       

                        On taki... dorosły

                        Jak i ludzie w przewadze

                        Tak dla wygody… uszu

                        Te słyszą najczęściej to... co chcą

                       

            Proza życia mądrze podpowiada

            Nie można stale dotykać… czapką chmur

            I tylko wysoko mierzyć, marzyć

            Mądrzej, to stąpać twardo po ziemi

            Z czegoś przecież trzeba żyć…

           

                        Dzisiaj – modniej nie tylko dla siebie

                        I w siebie inwestować drobne grosze

                        Dla innych też trzeba

                        Wypada być na topie...

                        Pomagać choćby po trosze

                       

            Przynajmniej raz do roku nie stać z boku

                        W skarbonę owsiakową co nieco włożyć

            Wspomagać służbę zdrowia – dać jej pożyć

                        Bidulę – ciągle w rozkroku i na dorobku

                       

            Takie postawy nakazuje też i wiara

            Dofinansowane szpitale złapią wiatr nagle

            Wolontariuszy – moc wesprze niczym żagle

            I… drepczących tu i tam emerytów hojna para

                                                                                      Zdzisław Skibicki  styczeń, 2010 r.