POŻEGNANIE

                        P O Ż E G N A N I E

                        Już nie rwie, nie boli duży paluch u nogi

                        Nie musisz pilnować godzin łykania tabletek

                         … o jednakowej porze i różnym kolorze

                        Już nie trzeba „Amolem” nacierać kolan

                        I nie słuchasz ukochanego Radia Maryja

                        I nie włączysz TV„ Trwam” na wybranym kanale

                        Twoje usta przestały szeptać żarliwe modlitwy

                        … do Nieustającego Miłosierdzia Bożego

                        Ścierać co dzień koraliki, jednego od lat różańca

                        Całować wizerunki świętych na dobranoc

                        Z pamięci wymieniać imię każdego z rodziny

                        – ofiarowując jemu, jej i jemu… porządne zdrowie

                       

                        Masz takie wyziębnięte policzki i dłonie

                        Śpiewamy za pieśnią, pieśń

                        I Ojcze Nasz i Zdrowaś Mario…

                        Odeszłaś cichutko jakby na… zdrowszych stopach

                        Nie czyniąc przy tym zamieszania

                        Było zimowe – marcowe popołudnie

                        Wydawałaś się wtedy taka bezbronna

                        Nie chciałaś, czy nie mogłaś już być z nami

                        … nie takimi tam znowu – urwisami?

                        Patrzyłaś z wysoka kto z rodziny – dojechać raczył

                        Licznie przybyłym znajomym i... obcym dziękowałaś

                        … wdzięcznym  mrugnięciem  zastygłych  powiek

                        Myślisz o tym co było, co bezpowrotnie minęło

                        Widzisz to wszystko wyraźnie w jasnym zwierciadle

                        Odtwarzasz życie uchwycone okiem aparatu

           

                        Najpierw zdjęcia czarno – białe (bo takie zawitały)

                        Później kolorowe (w pudełku po…,  albumach)

                        … (czasy to już radosnej wizyty braciszka z Kanady)

                        Płowiały, blakły fotografie – ale nie Twoja komputerowa pamięć

                        Te barwne opowieści z Karpowicz, Szczecina, Upałtów, Domurat

                        Te fakty z rękawa, z detalami – nas z otwartymi ustami... zostawiały

                        Po cichutku odfrunęłaś

                        Odchodząc dałaś znak

                        Zatrzepotał Twój cień

                        „Godnaś Nieba” tak prosto – z serca

                        … na pożegnanie rzekł nasz brat

                        Janek – Twój najmłodszy syn

                        Dobrej drogi Kochana

                        … w czarne pantofelki ubrana

                                                                                     Zdzisław Skibicki  kwiecień, 2010 r.