W szuwarach rzeki

W szuwarach rzeki                                                     dedykuję rzece... Biebrzy

Nadlatuje ważka

Przez chwilę błądzi nad lustrem

Widzi swoje odbicie

Podoba się sobie...

            Zaczęła rytualny taniec

            Jej skrzydełka wirują szybko

            Szybko, szybko coraz szybciej

            Zdają się być suknią tańczącej białogłowy

Chłopak uśmiechnął się do niej cieplutko

Chciał wyciągnąć rękę

Dać tancerce chwilę oddechu na... palcu

Nie potrafił wykonać żadnego ruchu

            Woda była niesamowita – za ciężka!!!

            Omotała raptem ciało bez reszty

            Zaczęła dusić, dławić

            Trzciny uderzały w jego ramiona

Za co? za karę chyba...

Za... podglądanie ważki

W jej lubieżnym pląsaniu???

            Ważka uśmiechnęła się

            Zaczęła śpiewać

            Jej głos się zmienił nagle

            Ze słodkiego w natrętne brzęczenie

Czemu raptem skrzeczenie?

Niby skrzypienie, trzeszczenie...

Czemu na pożegnanie – skrzeki????

Pytanie pozostało bez odpowiedzi...

            Te dalej niby nic

            Niosły się rzewnie

            …w szuwarach

            biebrzańskiej rzeki

                                                                       Zdzisław Skibicki październik, 2011 r.