Twoja babcia anginę złapała

Twoja babcia anginę złapała

Trafić z prezentem pod choinkę w Boże Narodzenie

To wielu ofiarodawców... nierzadkie marzenie

Wnuczka płaszczyk z czerwonym kapturkiem bardzo lubiła

Dany prezent od babci z uwielbieniem nader często nosiła

            Była pełnia lata, a mama jej mamusi – zachorowała

            Sama nie mogła pójść, więc Kapturka wysłała

            Do koszyka świeżutkie ciasteczka jej dała

Mamusia córkę ostrzegała

Pamiętaj byś ze znanej dróżki nie zbaczała!!!

Mamo – babcia mieszka po drugiej stronie lasu

Toż to niedaleko…

O co tyle hałasu?

            Z ciasteczkami w koszyku przed siebie ruszyła

            Zadowolona  z misji dziarsko kroczyła

            Podśpiewywała pod nosem by droga krótszą była

            Podziwiała kwitnące żonkile, motyle

            Niepomna matczynych przestróg

            Napotkała pierwszą z przeszkód

Zatroskany wilk nie wyczyta z chmurek

… dokąd to wędruje Czerwony Kapturek

Podstępnie więc pyta – niby to napomyka

Idziesz z koszykiem w stronę strumyka?

Słysząc potwierdzenie... czuł już jedzenie

            Na odchodne radził, narwij chorej babci poziomek

            Zdążysz – słoneczko wysoko, długi jeszcze dzionek

            Drwale z oddali widzieli – wilka co pomyka

            A co mi tam, nazbieram poziomek…

Podstępny fortel wilka

… miał go nasycić na dni kilka

Zdyszany dopadł drzwi drewnianej chatki

Jak tonący uczepił się pazurami kołatki

Usłyszała babcia natarczywe stukania

Inne jakieś (pomyślała) te pukania…???!!!

Wstać nie mogę Czerwony Kapturku

Zasuwę przesuń(jak zawsze) w stronę murku

            Wytrzeszczone źrenice wilk  zobaczył

            Jednym susem do ofiary doskoczył

Przebrało się wilczysko w rzeczy babcine

I legło na razie na pierzynie

Dumał przy tym jak się dalej akcja rozwinie…

            Czerwony Kapturek opowiedział drwalom o dziwnym wilku

            Podstęp czujemy – rzekło naraz kilku

            Oferta pomocy  nie mieści się w wilka naturze… 

            My dorośli nie chcielibyśmy znaleźć się w twojej skórze

Drwalom jakoś nie dowierzała

O… dobrym wilku – źle mówić nie umiała

Targały nią sprzeczne sądy, spotkać się z babcią chciała

            Już z  lasu wychodziła – chatkę dojrzała

            Podeszła do drzwi, imię podała, delikatnie zapukała

            Na zaproszenie długo czekać nie musiała

Radosny Kapturek otworzywszy drzwi

–  zmarszczył brwi, spochmurniał

Niewiele rozumiał z tego co widział

Jakoś kochanej babci nie poznawał

Z ust Czerwonego Kapturka

Padało pytanie za pytaniem

My to wiemy (wilkowi) je zadawał

            Babciu co się stało z twoimi rękami?

            Czemu są porośnięte włosami?

            Czemu palce zakończone masz pazurami?

Zbierałam wnusiu kasztany – kolce mi się powbijały

A te wielkie, dziwne oczy?

Kapturku drogi by lepiej widzieć cię po nocy

A duży nos?

A dlaczego masz takie długie zęby?

            Tych pytań na dziś już za wiele!

            Dzisiaj jest dzień roboczy – jutro mamy niedzielę

            Przyjdziesz jutro, wtedy odpowiedzi ci udzielę…

Raptem ni stąd, ni zowąd – zmienił głos na wilczy i zdanie

Zjem cię jak babcię z apetytem jako późne śniadanie…

Nie było już ratunku

Najpierw był krzyk, błagania, później już tylko jęzora mlaskania

Najedzony usnął z czepkiem na głowie i okularem na uchu                          

            Obok domku stanął drwal

            Czemu wewnątrz tak cicho?

            Ki licho?

Zajrzał do środka – zrozumiał w mig

Co strasznego zrobić mógł wilk niecnota

Dojrzał wielkie nożyce

Pod nos podsunął mu… żywicę

W oczach ciało wilka drętwiało

Odczekał jeszcze chwilę

Ciął wielki brzuch z wprawą – należycie

            Wyskoczył Czerwony Kapturek i babcia z otchłani

            Powiedzieli słowo przerażeni? – gdzież tam, ani – ani

Ochłonąwszy nieco, dopiero później dziękowali wybawcy

Wcale nie było im szkoda... wilka – pokiereszowanego oprawcy

            Nim drwal zaszył mu wprawnie brzuszysko

            Do środka wrzucił mchem porośnięte kamienisko

Wilk począł się budzić z odrętwienia

Nie pojmował w ogóle co się wokół dzieje

To pewnie z tego odpłynięcia, otumanienia

Ruszył nieborak w stronę strumienia

Na kładce stracił równowagę

Utonął

… (zaważył pewnie ciężar kamienia)

Poszedł na dno nie ugasiwszy nawet pragnienia

            Radość zapanowała ogromna

            Do babcinej herbaty przydały się teraz… ciasteczka

            Poprawę obiecuję – na koniec odwiedzin rzekła

            … skruszona dzieweczka

                        I ja się w swoje piersi biję

                        Nie będę już tak łatwowierna!

                        Nie dam się naciągnąć

                        Popularną… metodą „na wnuczka”

            Taka to płynie(nam obu), z mojej anginy… nauczka

                                                                                             

                                                                                   Zdzisław Skibicki  grudzień 2012 r.