Przyjaźń naprawdę czy blef?

P  r  z  y  j  a  ź  ń  naprawdę czy  blef ?

(utwór osnuty na kanwie bajki Adama Bernarda Mickiewicza)

                       

            Warto odświeżać temat, który przerabiali już niejedni

            Dawno temu żyli dwaj – nierozłączni  przyjaciele

            Dzisiaj to nie spotkałbyś już takich w dzień powszedni

            Co najwyżej – i to wyjątkowo, w niektóre... niedziele

                                     Dla innych byli – przyjaciół wzorem

                                    Tak samo rano, w południe czy wieczorem

                                    Razu jednego beztrosko wędrowali borem...

            Wtem zza dębu ku nim ruszył, kładąc krzaki bury miś

            Z trudem (każdy po swojemu) przestrach opisuje dziś

            Zwierz ogromny szczerzyć zębiska zaczął

            Ach, ach! lament – rój ptactwa wszczął

                                   

                                    Skąd się raptem ten kudłacz wziął?

           

           

            Na rozmyślania, kombinacje nie zostawiał im czasu wiele

            Ratuj się kto może!!! – ryknął, sprawdzę was… przyjaciele

                                    W nieszczęściu, szczęście (niektórzy) mieli

                                    Co z tego, że nieopodal obaj rosłe sosny dojrzeli

            Leszek – hops! i   już  szczęśliwy,  jest na drzewie

            Mieszek, ma problem – jak się wdrapać nie wie

                                    Łkając z nadzieją uderza w błagalne tony

                                    Pomóż, wciągnij mnie!!! – dam ci… dwa batony

                        Przyjaciółmi byliśmy…!!!???

                   Czy otoczenie w maliny wpuszczaliśmy?

            Krzycząc, prosząc Mieszek pada ze strachu – i nie tylko mdleje…

            Niedźwiedź obwąchawszy, fuknął: pfu, pfu!!! – takich to miś nie je

                        Niezadowolony odszedł w knieję, nie taki tam znowu bity w ciemię

                        Dopiero wtedy zręcznie jak wiewiórka zsunął się Lesio na ziemię

            Och, jakże się cieszę przyjacielu, że żyjesz…!

         Jakże się cieszę – mój przyjacielu, ty nawet nie pojmujesz!

                        Bohatersko wytrzymałeś  jego oddech, spojrzenie…

                        Niejednego i (moje) pewnie nie byłoby to marzenie

                                   

            Oj, oj! Leszku na nic teraz to twoje chwalenie…

            Przed chwilą było naszej przyjaźni mierzenie

                        Jak przez mgłę widziałem nad sobą niedźwiedzia

                        To co mi wysapał prosto w ucho, jako żywo maksyma Lebiedzia

            Radził: szukaj chłopcze gdzie indziej – przyjaciela…

         „Prawdziwych” byle durna próba często w nic…przemiela

                        „Na palcach jednej ręki liczy się prawdziwych

                        Nie każdego, kto dużo plecie zaliczaj w poczet – tych  godziwych”

                                                                              Zdzisław Skibicki  luty, 2013 r.