Sytą kaszą głód gaszą

Sytą kaszą głód gaszą

Mój już całkiem dorosły tatuś od zawsze żyje w Trzebiatowie

Kiedy napomknę mu o kaszy zafrasowany drapie się po głowie

To jego pięta, słabość wielka – delektuje się jej smakiem...

Potrafi pałaszować nawet w pracy manewrując... widłakiem

Od młodych lat mam tak – och, och! ten kaszy smak – powie  

Ostatnio znowu Trzebiatów z... nowej legendy słynie

Pono z Baszty Kaszanej... miód strumieniami płynie

O tym fakcie zwiedziała się Wodeckiego pszczoła

Przyleciała w mig nad Młynówkę rozochocona, wesoła

A tam, na murze... gorąca kasza w malowanej glinie

Nader wyrachowany szachista z miasta Trzebiatów

Jadał ryby, tytuł mistrza mu się śnił (najpierw) powiatu

Zjadał główki kolejnej i kolejnej rybki

Refleks – twierdził... stanie się bez to szybki

Takim sposobem siebie chciał podrasować, chwat ów

Dzisiaj przy Święcie Kaszy jak nic będzie mowa

O nietuzinkowym panu z Trzebiatowa

Tenże dumnie nazwiskiem Śmiałek się obnosi

Mieszka przy ulicy naszej cioci Zosi

Zaskoczony, przestraszony – hyc! I zaraz się chowa

Mieszka sobie Wacuś przy ratuszu w Trzebiatowie

Miły chłopczyk, tak bez mała każdy o nim powie

Bardzo lubi przydługie wylegiwanie

Marudzi słysząc: pobudka! Albo, czas na wstawanie

Przeto w zwyczaju ma co dzień... poduszkę na głowie

Nowomodna paniusia ze słynnego Trzebiatowa

Codziennie  kaszę jeść gotowa

Wszystko dla dobra wymyślonej diety

Taniej niestety...

Choć mówią o niej „perłowa”

Po corocznym Święcie Kaszy niejedna trzebiatowianka

Nijak nie może odnaleźć... swojego wianka

Teraz w stresie jest ta, i ta, i tamta panna

Lica mają blade niczym – kasza manna

Gorzej, nie ma też śladów... wczorajszego kochanka

                                                                                                          (2015)