Ot, taki zwyczajny ja

Ot,  taki zwyczajny ja

Odwracam twarz od złych wizji

Nie ulegam proroctwom

Z uporem maniaka z izby wymiatam

Dąsy, kąśliwości i bajer durny

Umiem po latach jako tako żyć

Odróżnić dobro od fałszu

Z uporem cwaniaka chcę i chcę wierzyć

W usłużne(jakby co) wsparcie w marszu

Tu i teraz ot, takim jestem – jednym z wielu

Zwykłych, przeciętnych ludzi

Ośmieliłem się żyć (innym i sobie)

Może i wbrew z uśmiechem na twarzy

Mam lat, już niestety grubo więcej, nie naście...

Doprawdy szkoda czasu na wojny PO – PiS – u

„Dzięki... nim właśnie”

Cenię aż nadto, bez gierek i wojny – byt spokojny

Nie jestem herosem przyszłości

Ani też nie chcę zbyt wiele

Najmilszym byłby na pojutrze czas bliskości

W kontaktach z prawdziwym przyjacielem

Biegnąca chwila zwija się jak żmija

Usuwa się dzisiejszy dzień

Nieubłaganie i kolejny mija...

Na taflę jeziora rogal rzuca swój cień

Staram się wierzyć, że ten świat

To otoczenie będzie mi sprzyjać

A los da przeżyć niejedno dobro

Temu wykorzystuję wiatr – żagli nie zwijam

Czuję wiatru tchnienie – ja się doprawdy...                                                        

                                                                                                          Zdzisław Skibicki  maj, 2015 r.