I już po lecie...

I już po lecie...

Ech, ech!

Od zawsze tak było...

W końcówce lata

Jabłoniami – matkami targają 

… zmienne, mieszane uczucia

Ich dzieciaki w gałęziach

... rosną, rosną

Nabierają rumieńców i wagi

Przyrodzie nieobca tedy  – mieszanka

Przeplata się i radość, i wicher, i smutek

Listowia ze łzami w oczach

… żegnają rumiane pociechy

… odliczają dni wspólnego dojrzewania

Czekają potulnie na... gospodyń wariacje

Kiszone ogórki w koprowych sukienkach

Zasypiają na półkach. w słoikach

W konopnickiej – piwnicznej  izbie

Śliwki grzecznie (nie pojmuję czemu)

Rozpływają się w cukrowym uśmiechu

W powodzi powideł

Wpadają do szklanej pułapki

Zakręcanej na gorąco pokrywką

Winogrona tryskają melodią o lecie

Liście znudzone wiatru podmuchem

Zwiedzają zaułki krętych uliczek

Pan Dokładny w zgrabne kupki je zmiecie

Później w wory, do kubłów

Targać nimi nie będą zamiecie

Ze strączków, główek i makówek

Wysypują się nasion zastępy

Odchowane pisklęta nabrały wprawy

Bez paszportów i wiz

Udają  się w znane sobie wyprawy

Tam gdzie popadywało choćby tylko czasami

Będzie zachwyt

 … dorodnymi grzybkami

Było lato...

I już po lecie...

Co było jesienią?

To już wiecie...                                               Zdzisław Skibicki październik, 2015 r.