Drzewiej to...

Drzewiej to...

Pomnę niejedno Boże Narodzenie

Kolejne od zeszłych miało być lepsze

Co roku odnowa dusz – marzenie

Wiara w nadejście tego co ciepłe i mądrzejsze

Historia jakby na przekór tak samo od wieków się toczy

Złe co się niegdyś  przydarzyło, znowu się zaczyna

Drzwi przed obcym zawarte, obojętne oczy, głuche uszy

Szukająca dobrych ludzi, zmęczona rodzina

Strudzonym wędrowcom zabrakło znowu lokum w gospodzie

Ona brzemienna, on na nogach ledwo się trzyma

Te smutne historie powielają się bez mała wszędzie

Strach przed wypadkiem w podróży, głód, bieda, dziwna zima

Niech się wam na obczyźnie dobrobyt i spokój błogi nie marzy

„Polska dla Polaków” to nie tylko stadionowa śpiewka nienowa

Na swą trzódkę smutno spoziera ojciec o zmęczonej twarzy

Za plecami bojaźliwe dziecię oczy chowa

W wielu domach na poczesnym miejscu obraz słynący łaskami

Wiara niezłomna każe czcić MATKĘ  

Zwą Ją Polski Królową – katolicy sami

Twarz ma zawstydzoną kiedy śpiewasz o NIEJ tylko na gwiazdkę

Które drzwi się otworzą przed będącym w potrzebie?

Kto naprawdę dziś obcych zaprosi na postną wieczerzę?

Kto dziś prawdziwie mówi o Bogu i niebie?

Ten kto obcemu otworzy drzwi

Za stół nieprzyjaciela zaprosi

– ten mocny w wierze...

To chyba? czystsza prawda niż codzienne pacierze

                                                                                          Zdzisław Skibicki grudzień, 2015 r.