Po sąsiedzku

Po sąsiedzku

Modrzew z sosną jeszcze się kołyszą

Ich balans słabnie z minuty na minutę

Uspokajają się po burzy, przed ciszą

Dalej jednakże śpiewają na jedną nutę

Pocierają się konarami

Gałązkami się trącając

Tańczą walca nad drzewami

Przy tym... nóg nie odrywając

Jeden rytm i zgodne skłony

Wspólne szepty, ramion gesty

Wspólne tedy mają korony

Skrzypienia i szelesty

Nieustannie przytuleni

Burzy wam było mało?

W tłumie lasu oddzieleni

Mąż i żona – jedno ciało

On jej dał garść biedronek

Lśniących jak perełki

Zadrżał mu w karczu korzonek

Jej zatrzęsły się igiełki

Ona splotła babie lato

List utkała szpileczkami

Podpisała – „będziesz tatą”

I wysłała motylkami

Nic upały im i mrozy

Nic im bzy, głogi, tamaryszki

Nic zazdrosne dęby, brzozy

Nic im, oni mają swoje szyszki...

                                                                                              Zdzisław Skibicki  grudzień, 2015 r.