Baszta Prochowa n. Regą

Zdzisław Skibicki  „Biebrza”

Baszta Prochowa n. Regą

Pod kopuły dach

wspinałem się z rodzinką

gdzieżby tam… drabinką

… korkociągowymi schodami

w kręgu średniowiecznych cegieł

upstrzonych turystów wpisami

           

            Przez strzelnicze otwory

            zobaczył nas wiatr

            co gdzieś tam ganiał

            w polu mgieł tumany

Przybiegł podenerwowany –  zdyszany

Zaszumiał mi – w ucho lewe

Gdzie to się pchacie?

W prawe syknął dobitnie

acz nieco już ciszej

zrezygnować czas jeszcze macie…

            Pewnie cyganił – patrząc w oczy

            „od wieków nie dotknął

            NIKT dotąd

            skroni mej wieży ”

Posłuchał przez chwilę – czy się sprzeniewierzę

bacząc na wszystko dokoła

po swojemu kalkulował…

Pomyślałem…  też i ja

oj, waść – zagalopował się ciut w roli woja

            Każdemu to mówisz?

            Kto ci wietrze – wierzy…

            Z czyjego polecenia bronisz swej wieży?

A to licho – „strażniku ”

Musiało cię przywiać

… akurat dzisiaj?

Co tam szemrzesz znowu,

 jaki w tym interes masz?

Człowiekiem bądźże wietrze…

            Na tej wysokości

            do zareklamowania

            czyste – masz powietrze

            a – i widoki

            nie z obskurnej – dawnej epoki

NIE SKĄP LUDZIOM WRAŻEŃ…

pięknej panoramy – grodu warcisławowego

soczystej zieleni

japońskiego parku czerwonego

wartko toczonych wód Regi

barwocieni

SAMYCH PIĘKNOŚCI…

            Z tej wysokości nie widać

            przyziemnych  utrapień miasta

           ni, urzędniczych waśni…

Ludziom w Gryficach

żyje się pono…  jak w baśni

            WIETRZE

            na sprawę naszą – ludzki miej wzgląd

            zachwycać się z góry pragniemy przecież

            Daj – prosimy…  i  nam  też

            pod wrażeniem – wyjechać stąd