Żar z nieba

            Żar z nieba

Nie celuje, nie namierza

Leje

Wszystko mdleje

Strzela na oślep

Razi promieniami

Trafia z zamkniętymi oczami

Pewny swego

Jakkolwiek będzie – trafi

Grzeje niemiłosiernie

Znowu uderza bezbłędnie

Obezwładnia

Wyschnięte oczy miast

Rozgorączkowany asfalt

Oburącz chwyta za stopy

W zatęchłych zakamarkach ulic

Gęstnieją oddechy...

Macham z rezygnacją białą chusteczką

Nie mam już niczego na swoją obronę

Może jedynie odblask fali

Rysującej aksamit piasku

Westchnienia głębin

Zmysłowego zapachu bryzy

Bezrobotne jęzory chłodu

Zawisły w powietrzu

Znudzone jak mops czekaniem

Liżą własną

Niecierpliwość

Przeistoczenia...

                                                                                   Zdzisław Skibicki sierpień, 2016 r.