Wnuczko tak to było...

Wnuczko tak to było...                                              Zdzisław Skibicki grudzień, 2016 r.

Dzisiaj tylko starszyzna jeszcze pamięta

Z rozrzewnieniem wspomina

Oczyma przywołuje… tamte święta, co – święta

Kiedyś to były na wskroś polskie

Rodzinne – wesołe święta...

Choinka w kącie stała

I filuternie mrugała należycie

Świeczką, lichtarzykiem

Słomkowym łańcuchem

Wielobarwną lametą

Cukrowym soplem

Wśród bombek niegorącym

… zimnym ogniem

 … strzelistym czubem na szczycie

Dziś to już i świerk nie pachnie tamtym zapachem

Nieostrożnym zdarzało się zbić szklaną bombkę

Igliwie bieliła narzucana tu i tam wata

Zdarzało się nieopatrznie... podpalić firankę

Sztuką było misternie rozczesać anielskie włosy

Opłatek bielutki

 … jak śnieg grudniowy

Miał – niebotyczną moc

Bywało łamał sąsiedzkie lody

W tę wigilijną noc

Całe Karpowicze na Pasterkę sunęły saniami

Farta miał ten co dopadł siedzące

Mniej szczęśliwi falowali z nogi na nogę

Od ruchomej (już wtedy) szopki w Suchowoli

Wracał do siebie... kościół

Kościół co wypełniał świątynię po brzegi

Rozgadany, mrozem na wskroś szczypany

Spod świątyni pospieszali karpowieccy gospodarze

Tradycyjnie – urządzali zaprzęgom biegi

Groblą się wzajem ścigali...

Sanie z latarniami goniły co koń wyskoczy

W domu, już – w cieple pieca

Skraplali z kożuchów mrozu iskierkę

W 1. dzień Świąt Bożego Narodzenia

Konkurowali ze sobą dorośli i mali

Domy odwiedzali gromadami

Rozśpiewani kolędnicy

Ze swoimi misternymi gwiazdami                                        

                                      Wnuczko, kiedyś to... były święta                                                                        

                                      Tamte święta tylko starszyzna jeszcze pamięta...