ODMAWIAJCIE RÓŻANIEC – MARYJA PROSIŁA

ODMAWIAJCIE RÓŻANIEC – MARYJA PROSIŁA

W małej izdebce, tuż obok łóżka

Z różańcem w ręku klęczy staruszka

Czemuż to babciu od lat odmawiasz pacierze?

Pytasz czemu? Bo ja w ich siłę naprawdę wierzę

Wierzę w te małe paciorki z dębiny

One moc mają ogromną, odpuszczają winy

Gdy zawiedzie medycyna, gdy już znikąd pomocy

Ja grzeszna, niegodna, korzystam z ich mocy

Pierwsza dziesiątka jest za papieża

Niech nami kieruje, Bogu powierza

Druga w intencji całego Kościoła

Silny modlitwą, wszystkiemu podoła

Trzecia za męża co odszedł i już jest w... niebie

A może w... czyśćcu lub w... większej potrzebie

Czwartą odmawiam w intencji syna...

Mówiąc te słowa – płakać zaczyna

To niezły był chłopak, lecz od ojca pogrzebu

Odwrócił się wtedy od Boga, złorzeczył niebu

Nijak nie rozumiał tego, że to Bóg w swojej miłości

Dał wolną wolę całej ludzkości...

Niegodny człowiek ten dar bezcenny i hojny

Zamienił na chciwość, wyzysk i wojny

Teraz gdy się zdarzy wypadek, czy wojenna trwoga

Ludzie w przewadze nie winią siebie, najczęściej Boga

Wnuczko, myślałam, że syn – twój tata gdy już założył rodzinę

Gdy uniósł w górę swą pierworodną dziecinę

Zrozumiał swe błędy, cel odnalazł w życiu

Gdzież tam, on się znaczniej pogrążył w piciu...

Alkohol, awantury, płacz i siniaki

Czemuż, ach czemu los zgotował nam taki?

Nie było miłości, brakowało pieniędzy, jedzenia

Spokój w domu gościł tylko wtedy gdy„pan i władca” szedł do więzienia

Ja zaś przez te wszystkie lata, nie traciłam wiary, biorąc różaniec do ręki

Bogu polecałam marny los synowej i wnucząt udręki

Syn  w swoim kochanym nałogu trwał nadal  uparty

Zatwardziały, nieprzystępny z czwartej dziesiątki stroił sobie żarty

Lepiej piątą odmawiaj za siebie

Bo ze swoim różańcem to już żyjesz tylko o wodzie i chlebie

Sama widzisz na nic te twoje posty, i te modły...

Los mój widać taki być musi, na wskroś podły.

Od płaczu się zanosi, drżą jej wątłe ramiona

Wie staruszka, że jest chora, niedługo skona...

Co będzie z synem niecnotą i z jego rodziną?

Czy odnajdzie kiedyś drogę do Boga, tę jedyną???

Odeszła do Pana – cichutko nieboga. Wezwano syna

Ten nadal hardy i butny, rzekł: nie moja to wina...

Patrzył pobladły na służebnicę Maryi, ogarniać go zaczęła postępująca skrucha,  

Na sercu pękała zakrzepła skorupa, już nie było w nim wiele z tamtego „zucha”

Wzrok jego padł na różaniec matki

W miejscu czwartej dziesiątki... zupełnie gładki

Nie ma paciorków – patrzy i oczom nie wierzy

Niewiarygodne aż tak starte, to wina – milionów pacierzy...

Za to piąta dziesiątka była nadal jak nowa

Przypomniał teraz swe kpiące o niej słowa

Na palcach wrednej wtedy mamy dostrzegł od łańcuszka rany...

Wybacz mi Matko! – krzyknął  Cóż ci wyczyniałem Boże mój kochany...

Ożyło w jednej chwili syna sumienie

Przysięgam ci Matko – odtąd się zmienię...

Całował jak nigdy dotąd matki dłonie

Twarz łzami zoraną i siwiutkie skronie

Rzucił nałogi, cały się oddał Bogu

Szczęście gościło w jego domu już od samego progu

Codziennie wieczorem klękał ze swoją rodziną

Odmawiał różaniec za matki przyczyną